آنچه باید درباره باینری آپشن بدانید

طراحی سایت پزشکی

طراحی سایت پزشکی همه چی شو:طراحی و راه اندازی کسب و کار های آنلاین.

طراحی سایت پزشکی همه چی شو

با توجه به عصری که در آن زندگی میکنیم و پیشرفت تکنولوژی و همه گیر شدن اینترنت و افزایش استفاده از فضای مجازی، شبکه های اجتماعی و به طور کلی اینترنت، اهمیت داشتن وب سایت برای همه کسب و کارها مشهود است. پزشکان نیز از این قائله مستثنی نبوده و با طراحی یک سایت پزشکی حرفه ای میتوانند از مزایای زیادی برخوردار شوند. مزایایی مثل نوبت دهی آنلاین در سایت پزشکی که دیگر نیازی به صرف کردن زمان توسط منشی پزشک نخواهد بود و بیماران از طریق سایت رزرو آنلاین میتوانند وقت بگیرند.

طراحی سایت پزشکی:

قصد داریم در باره طراحی سایت پزشکی، نکات کلیدی آن، پیشینه، مدل ها و ویژگی های یک طراحی سایت خوب صحبت کنیم.

آنچه باید درباره طراحی وب سایت پزشکی بدانید:

پیش از آنکه بخواهیم ویژگی های سایت پزشکی و ملاک های طراحی سایت برای پزشکان را با شما به اشتراک بگذاریم، دوست داریم شما را با پیشینه طراحی سایت برای پزشکان آشنا کنیم. در دهه 60 میلادی برای بار اول دولت آمریکا به منظور تحقیقات دفاعی از اینترنت استفاده کرد و تا اواخر دهه 90 میلادی این شبکه به صورت جهانی در آمد. پس از جهانی شدن اینترنت اغلب صاحبین مشاغل و صنایع برای معرفی خدمات خود به کامپیوتر رو آوردند، همان چیزی که به آن نتورک مارکتینگ می گوییم.

صفحه اصلی پزشکی

( کلیک کنید )

صفحه پزشک

صفحه درباره ما

دارای صفحات اصلی زیبا و کاربردی:

اهمیت طراحی سایت پزشکی:

باتوجه به گستردگی فراوان علم پزشکی و رقابت پزشکان باهم، پزشکان حتی پزشکان متخصص که دارای مراجعین بیشتری هستند؛یک سایت پزشکی از پیش طراحی شده می تواند سبب فرار گرفتن سایت شما در صفحات الیه جستجوگر گوگل وافزایش ترافیک شبکه شما ومراجعه بیشتر افراد به شما بشود. طراحی سایت پزشکی توسط گروه پایدار سامانه شما را از سایتی منطبق با اصول سئو برخوردار می کند. سایتی که در کمتر از چند ثانیه لود می شود. کاربران موبایلی هرگز در استفاده از سایت شما به مشکل نخواهند خورد. کافی است کیفیت را از سایت تخصصی همه چی شو بخواهید

نمونه طراحی سایت پزشکی:

یک سایت پزشکی دارای چه قسمت هایی است؟

طراحی سایت پزشکی باتوجه به کارکرد سایت انجام می شود و با توجه به این نکته که این سایت ها دارای کابردهای متفاوتی هستند صفحه نخست آن ها با هم فرق خواهد کرد؛ اما عمدتا سایت های پزشکی شامل قسمت های

در این قسمت طراح سایت یا خود پزشک در مورد توانایی های خود صحبت کرده، از افتخارات خود می گویید. البته در این قسمت پزشک برای جلب توجه بیماران می تواند رزومه تصیلی وکاری خود را به نمایش بگذارد

این قسمت شامل فیلدهای است که بینندگان سایت و کاربران می توانند نظرات انتقادات وراهنمایی های مورد نیاز از پزشکان را بگیرند.

این قسمت در صورتی که برای یک پزشک استفاده شود از ویژگی خاصی برخوردار نخواهد بود و فقط به منظور رزرو نوبت از آن استفاده خواهد شد. اما در بیمارستان ها این بخش خود دارای چند زیر ایکون دیگر از قبیل جستجو پزشک، تفکیک پزشکان از لحاظ تخصص و رزرو آنلاین خواهد بود. در سامنه های مثل شفا داک علاوه بر موارد ذکر شده این قسمت دارای ایکون انتخاب نوع محل درمان هم هست.

اطلاعات پزشکی و تحقیقات:

این قسمت در بیشتر سایت های پزشکی بایستی وجود داشته باشد، چون این ایکون مقالات علمی در مورد بیماری ها و درمان ان ها در اختیار کاربران می گذارد. درمورد دانشگاه های پزشکی این قسمت شامل روش های جدید درمان و داروهای جدید که حاصل تحقیقات دانشجویان این آنچه باید درباره باینری آپشن بدانید دانشگاه ها هم هست

برخی سایت های پزشکی برای این که بیماران وپزشکان از قسمت های مخصوص به خود استفاده کنند و نیروها وبیماران جدید در سسامانه اینترنتی آن ها ثبت شوند این قسمت را در سایت خود قرار می دهند. بیماران با عضویت در این قسمت امکان رزرو آنلاین و رهگیری آن را خواهند داشت. پزشکان نیز در این قسمت می توانند مطلب جدیدی در سایت بگذارند و یا برخی از صفحات را پاک کنند.

ورود و خروج کاربر:

کاربرانی که از پیش در سامانه سایت پزشکی قبلا ثبت نام کرده اند از این قست وارد سایت شده و از امکانات آن بهره برده در نهایت خارج می شوند.

گاهی اوقات یک سایت پزشکی دارای صفحات وآیکون های متعددی است. در این قبیل موارد داخل سایت جعبه جستجو قرار می دهد تا مراجعین به راحتیی به دنبال آنچه هستند بگردند.طراحی تمیز دسترسی آسان تصاویر با کیفیت بالا ارائه اطلاعات پزشکی محتوای مرتبط با سلامت و….

(برند سازی افزایش فروش و خدمات و در نتیجه درآمد بالا)

سئو یا بهینه سازی سایت در موتورهای جستجو که مهمترین آن گوگل می باشد دومین هدف پس از طراحی سایت پزشکی می باشد که باید هر پزشکی آنرا جزو اولویت های خود قرار دهد.

اگر سئو سایت پزشکی را بخواهیم به زبان ساده توضیح دهیم تا شما پزشکان عزیز آنرا به راحتی درک نمایید به این مطلب توجه نمایید: تصور کنید شما متخصص گوش، حلق و بینی هستید و یک وب سایت پزشکی برای خود راه اندازی کرده اید. حالا فرض کنید بیماران و کاربران مختلف که در اینترنت از طریق گوکل یا هر موتور جستجویی به دنبال یافتن یک متخصص گوش و حلق و بینی هستند که از نظر تخصص و شهرت، نامدار و حرفه ای باشد و با خیالی آسوده بتوانند به او اعتماد نمایند. سئو کار یا متخصص سئو یا شرکت سئو کاری را در نظر بگیرید که وظیفه سئو وب سایت پزشکی شما را بر عهده گرفنه باشد در اینصورت قبل از انجام فرایند سئو و شروع فعالیت روی سایت شما، از شما میخواهد که چند کلمه کلیدی حوزه و تخصصتان را انتخاب کرده و اعلام نمایید. برای مثال کلمه “بهترین متخصص گوش، حلق و بینی” کلمه کلیدی است که شما پزشک متخصص این حوزه به سئو کار اعلام کردید، پس از انجام عملیات سئو کردن و پیاده سازی تکنیک ها و ترفندهای سئو، در صورتی که سئو وب سایت شما به خوبی، استاندارد و حرفه ای انجام شده باشد(هم از نظر تکنیکال و هم محتوا) می بایست با جستجو کردن این کلمه در گوکل، وب سایت شما در صفحه اول و ترجیحا ۵ جایگاه اول نمایش داده شود. در اینصورت میتوان گفت سئو سایت پزشکی شما قدرتمند است و اصولی، استاندارد و حرفه ای انجام و پیاده سازی شده است.

ترمینال لینوکس و آنچه برای شروع به کار با آن باید بدانید

این آموزش، از جمله آموزشهای ابتدایی به حساب می‌آید که به توضیح نحوه شروع کار با ابزار ترمینال – یا همان خط دستور – در لینوکس و اجرای فرامین توسط آن می‌پردازد. گفتنی است که اگر شما یک فرد مبتدی در زمینه‌ی کار با لینوکس محسوب می‌شوید، بهتر است شیوه‌ی استفاده از ترمینال را به خوبی فرا بگیرید، زیرا ابزار مذکور دراصل راهکار استاندارد جهت تعامل با سرورهای لینوکسی است؛ هر چند که کاربردهای مهم دیگری نیز برای آن وجود دارد.

معمولاً افراد در شروع، تصور می‌کنند استفاده از خط فرمان امری پیچیده و سخت است؛ ولی اگر مبانی را در این زمینه به درستی فرا بگیرید، بسیار سریع مهارت شما رشد خواهد کرد و به راحتی قادر خواهید بود با ترمینال کار کنید.

برای اینکه بیشترین استفاده را از آموزشی ببرید که در ادامه آمده، باید یک سرور لینوکس در دسترس داشته باشید و به آن متصل شوید. ضمناً لازم است یادآور شویم که این راهنما بر اساس اوبونتو ۱۴.۰۴ تنظیم شده، ولی از قواعد کلی پیروی می‌کند که در تمامی توزیع‌های لینوکس رعایت می‌شوند.

حال اجازه دهید بحث را با پرداختن به مبحث «شبیه‌ساز ترمینال» (Terminal Emulator) شروع کنیم.

شبیه‌ساز ترمینال

«شبیه‌ساز ترمینال»‌ برنامه‌ای است که به شما اجازه می‌دهد از این ابزار در یک محیط گرافیکی استفاده کنید. استفاده از شبیه‌ساز ترمینال، تقریباً یک ضرورت برای اکثر کاربران سرورهای لینوکسی است و در ادامه می‌توانید تعدادی از شبیه‌سازهای کاربردی‌تر برای سیستم‌عامل‌های گوناگون را مشاهده کنید:

• OS X: ترمینال(‌پیش‌فرض)، iTerm2
• ویندوز: PuTTY
• لینوکس: ترمینال، کنسول KDE و XTerm

هر شبیه‌ساز ترمینال مجموعه‌ای از قابلیت‌های مختص به خود را دارد، اما تمامی مواردی که در بالا ذکر شدند به شدت کارا هستند و استفاده از آنها نیز به سادگی امکان‌پذیر است.

«Shell»

در یک سیستم تحت لینوکس، «شِل» (Shell) یک رابط خط فرمان محسوب می‌شود که به ترجمه‌ی دستورات کاربر و فایل‌های اسکریپت می‌پردازد و در اصل از این طریق به سیستم‌عامل سرور می‌گوید که بر اساس دستورات دریافتی چه کاری را باید انجام دهد. چندین نوع شل وجود دارد که به صورت گسترده از آنها استفاده می‌شود و از جمله‌ی شاخص‌ترین موارد، می‌توان به (Bourne shell (sh و یا (C shell (csh اشاره کرد. هر شل فارغ از اینکه دستورات آنچه باید درباره باینری آپشن بدانید را چگونه ترجمه می‌کند، مجموعه قابلیت‌ها و البته پیچیدگی‌های خاص خودش را دارد، اما همگی آنها از ویژگی‌های یکسانی مثل دریافت ورودی‌ها و هدایت خروجی‌ها، امکان کار با متغیرها و… بهره‌مند هستند.

راهنمایی که در حال خواندن آن هستید بر مبنای «Bourne-Again shell» نوشته شده است، که عموماً از آن با نام «bash» یاد می‌شود و در اکثر توزیع‌های لینوکس مثل اوبونتو، CentOS و ردهت به عنوان شل پیش‌فرض ارائه می‌گردد.

Command Prompt

معمولاً وقتی برای نخستین آنچه باید درباره باینری آپشن بدانید بار به سرور لاگین می‌کنید به شما از طریق «پیغام روز» – اصطلاحاً «MOTD» – خوش‌آمد گفته می‌شود. این پیغام اطلاعات گوناگونی مانند نسخه و توزیع لینوکسی که در حال اجرا روی سرور هستند را در خود جای داده است. بعد از پیغام روز، به «command prompt» یا «shell prompt» هدایت می‌شوید و می‌توانید در آنجا دستورات موردنظر خود را صادر و اجرایشان کنید.

اطلاعاتی که در ابتدای command prompt ارائه می‌شوند، قابل سفارشی‌سازی توسط کاربر هستند. مثلاً‌ به صورت پیش‌فرض در صفحه‌ی خط دستور – یا همان command prompt – اوبونتو ۱۴.۰۴ چنین پیغامی را مشاهده می‌کنید:

حال اجازه دهید ساختار پیغام ابتدایی صفحه‌ی خط دستور را جز به جز مرور کنیم:

• sammy: به نام کاربری فردی اشاره دارد که مشغول استفاده از سرور است.
• webapp: نام سرور میزبان را ذکر می‌کند.
• ~: به دایرکتوری فعلی اشاره می‌کند؛ اگر بخواهیم موضوع را بشکافیم، باید بگوئیم در «bash» یا همان شل پیش‌فرض اوبونتو، این نشانه به معنای منتهی شدن خط دستور به دایرکتوری خانگی کاربری است، که مشغول استفاده از سرور است. مثلاً در دستور بالا اگر کاربر «sammy» باشد، علامت ~ به مسیر زیر اشاره می‌کند:

در یک مثال دیگر، چنانچه به عنوان کاربر «روت» (Root) به دایرکتوری var/log/ ورود کنید، پیغامی مشابه آنچه در زیر آمده است را در صفحه‌ی خط فرمان خواهید دید:

توجه کنید نشانه‌ی # در انتهای خط دستور بالا، مختص زمانی است که در نقش کاربر روت از سیستم استفاده می‌کنید. گفتنی است در لینوکس، کاربر روت، در اصل یک اَبَر کاربر به حساب می‌آید که بالاترین سطح دسترسی را دارد و می‌تواند از تمامی ابزارها و امکانات مدیریتی سرور بهره‌ی کامل را بگیرد و هر دستوری را پیاده و اجرایی کند.

اجرا کردن دستورات

می‌توانیم به دستوارت معینی نام یک فایل‌ اجرایی، مانند یک اسکریپت یا یک برنامه‌ی باینری را تخصیص دهیم و از این طریق نسبت به اجرا کردن آن اقدام کنیم. شایان ذکر است که تعداد زیادی از دستوارت استاندارد لینوکس و ابزارهای مرتبط به صورت پیش‌فرض توسط سیستم‌عامل نصب شده‌اند و به شما اجازه می‌دهند که به پیمایش در فایل سیستم پرداخته، پکیج‌های مختلف نرم‌افزاری را نصب کنید و یا در تنظیمات سیستم و همینطور اپلیکیشن‌ها تغییرات دلخواه را اعمال کنید.

به یک دستور در حال اجرا، «فرآیند» گفته می‌شود. البته کمتر متخصصی را مشاهده خواهید کرد که از عبارت «فرآیند» استفاده کند و اصطلاح «پراسس» (process) بسیار رایج‌تر است. برای توضیح بهتر موضوع، باید اینطور بگوئیم که وقتی دستور در پیش‌زمینه توسط کاربر صادر می‌شود، او می‌بایست منتظر بماند تا فرآیند مربوط به آن صورت پذیرفته و خاتمه یابد، با خاتمه یافتن فرآیند نتیجه‌ی حاصل در پنجره‌ی خط دستور نشان داده خواهد شد و در این نقطه فرد می‌تواند مجدداً یک دستور دیگر را صادر کند.

نکته‌ی بسیار مهم دیگری که حتماً باید آن را بدانید، این است که تقریباً در همه‌جای لینوکس بزرگ و کوچک بودن حروف اهمیت دارد؛ لذا در حین درج نام فایل‌ها، دایرکتوری‌ها، دستورات، آرگومان‌ها و… در ترمینال، همواره باید به این مسئله توجه داشته باشید. اگر دستوری را صادر کردید و آنطور که انتظار داشتید عمل نکرد، بد نیست کوچکی و بزرگی حروف اجزای مختلف آن را کنترل کنید؛ در بسیاری از مواقع همین اشتباه ناچیز باعث دردسرهای بزرگ می‌شود.

در ادامه با چند مثال ساده، اصول اولیه‌ای که برای صدور و اجرای دستورات باید بدانید را مرور خواهیم کرد.

فرمان‌های فاقد «آرگومان» یا «آپشن»

اگر قصد اجرای یک دستور بدون هیچ «آرگومان» (Arguments) و «آپشنی» (Options) را دارید، کافیست فقط خود آن دستور را به شکل صحیح تایپ کرده و دکمه‌ی Enter را فشار دهید. با اجرای دستور به این شیوه، پس از صدور آن و بر حسب نوع دستور، شاهد بازخوردهای متفاوتی خواهید بود. مثلاً‌ اگر دستور «cd» را بدون هیچ آرگومانی اجرا کنید، به دایرکتوری خانگی نام کاربری خود باز خواهید گشت. این دستور برای رفتن از دایرکتوری فعلی به دایرکتوری دیگر است؛ به معنای «Change Directory» بوده و در اصل آرگومان آن دایرکتوری می‌شود که می‌خواهید به آن سوئیچ کنید.

به همین شکل، اگر دستور «ls» را بدون هیچ آرگومانی اجرا کنید، فهرستی از فایل‌ها و فولدرهای دایرکتوری که در آن به سر می‌برید را مشاهده خواهید کرد. درج دستور «ip» بدون هیچ آرگومانی، به شما نحوه‌ی استفاده از این دستور را توضیح خواهد داد.

اکنون در ترمینال خود دستور ls را بدون هیچ آرگومانی و به شکلی که در زیر می‌بینید وارد کنید و نتیجه را بسنجید:

فرمان‌های دارای آرگومان

بسیاری از دستورات پذیرای آرگومان‌ها و پارامترهای گوناگون هستند، و این موارد می‌توانند بر عملکرد آنها اثرات مختلف و متفاوتی بگذارند. برای مثال، رایج‌ترین شیوه‌ی استفاده از دستور cd این است که به آن تنها یک آرگومان اختصاص دهید و همین آرگومان بیان می‌کند که به کدام دایرکتوری می‌خواهید بروید. به عنوان نمونه، چنانچه بخواهید با دستور مذکور به مسیر usr/bin/ بروید، باید آنچه در ادامه آمده را در ترمینال وارد نمایید.

در بالا، cd دستور اصلی محسوب می‌شود و usr/bin/ که در ادامه‌اش آمده آرگومانش است. اکنون اگر دقت کنید، می‌بینید دایرکتوری که در آن به سر می‌برید در پنجره‌ی ترمینال نیز به روز رسانی شده. ضمناً با استفاده از دستور ls می‌توانید فایل‌ها و دایرکتوری‌های موجود در این دایرکتوری را ببینید.

فرمان‌های دارای آپشن

اکثر فرمان‌ها دارای گزینه‌های جانبی یا اصطلاحاً «آپشن» هستند، که معمولاً با عناوین «flags» و «switches» شناخته می‌شوند. این آپشن‌ها عملکرد دستور را به شیوه‌های مختلفی اصلاح و ویرایش می‌کنند. ضمناً‌ بد نیست بدانید که آپشن‌ها در ادامه‌ی یک دستور می‌آیند و از طریق علامت «-» که در ابتدای آنها قرار می‌گیرد شناسایی می‌شوند؛ برای فعال کردن هر آپشن، معمولاً یک حرف به صورت کوچک یا بزرگ در دستور به شیوه‌ای که گفته شد درج می‌شود. لازم است بدانید که برخی از آپشن‌ها با علامت «–» شروع می‌شوند و با یک یا چند کاراکتر ادامه می‌یابند.

حال برای درک بهتر موضوع به یک مثال ساده می‌پردازیم؛ اجازه بدهید به سراغ دستور ls برویم، این دستور دارای چندین آپشن است که آنها را در پائین توضیح داده‌ایم.

• l-: یک «فهرست طولانی» (long list) شامل اطلاعاتی مانند مجوزهای سطح دسترسی، مالکیت، حجم فایل‌ها و تاریخ ایجادشان را در اختیار ما می‌گذارد.
• a-: فهرستی از تمامی فایل‌های دایرکتوری، حتی آنهایی که مخفی هستند را ارائه می‌کند.

برای استفاده از (flag) «فِلَگ» l- به همراه دستور ls، این دستور باید به صورتی که در زیر آمده در ترمینال وارد شود:

دقت کنید فهرستی که با دستور بالا در اختیار شما قرار می‌گیرد، شامل همان فایل‌هایی می‌شود که دستور ls برایتان لیست می‌کرد، اما تفاوت در اینجاست که اکنون جزئیات بیشتری را راجع به این فایل‌ها مشاهده می‌کنید.

همانطور که قبلاً هم اشاره کردیم، آپشن‌ها می‌توانند با همدیگر در یک گروه قرار گیرند. برای مثال اگر می‌خواهید از هر دو آپشن l- و a- به صورت همزمان استفاده کنید، دستور ls به شکل زیر تایپ خواهد شد:

توجه نمایید فهرستی که از دستور بالا به دست می‌آید، علاوه بر جزئیات بیشتر در مورد فایل‌ها، آن دسته از فایل‌هایی که نامشان با «.» و «..» شروع شده و مخفی هستند را نیز در خود لیست کرده.

فرمان‌های دارای آپشن و آرگومان

در هنگام اجرای یک دستور، آپشن‌ها و آرگومان‌ها می‌توانند با یکدیگر ترکیب شوند. برای مثال، با استفاده از دستور ls به شکل زیر، می‌توانید فارغ از اینکه در چه دایرکتوری به سر می‌برید محتوای دایرکتوری home/ را ببینید.

در خط بالا ls‌ دستور اصلی است، la- آپشن‌ها را شامل می‌شود و home/ آرگومانی است که می‌گوید فهرست باید از کدام دایرکتوری تهیه شود.

متغیرهای محیطی (Environment Variables)

«متغیرهای محیطی» (Environment Variables) مقادیر نام‌گذاری شده‌ای هستند که برای تغییر چگونگی اجرای فرمان‌ها و پراسس‌ها استفاده می‌شوند. وقتی برای اولین به یک سرور لاگین می‌کنید، چندین متغیر محیطی مطابق با «فایل‌های پیکربندی» (configuration files) به‌صورت پیش‌فرض تنظیم می‌شوند.

مشاهده تمام متغیرهای محیطی

برای مشاهده تمام متغیرهای محیطی که برای یک «terminal session» خاص تنظیم شده‌اند، دستور « env» را تایپ کنید.

این دستور خروجی‌های زیادی دارد، ولی در میان آنها PATH حائز اهمیت‌تر است.

متغیر محیطی PATH یک فهرست معین از دایرکتوری‌ها را شامل می‌شود و معین می‌کند ترمینال پس از صدور یک دستور در کجا باید به دنبال اسکریپت‌ها و برنامه‌های اجرایی باشد. برای مثال، دستور env در مسیر usr/bin/ واقع شده و می‌توانیم آن را بدون آدرس دهی اجرا کنیم، زیرا مسیر آن با آنچه در متغیر محیطی PATH وجود دارد یکی است.

مشاهده مقدار یک متغیر

برای مشاهده مقدار یک متغیر، می‌بایست نام آن آنچه باید درباره باینری آپشن بدانید را به همراه پیشوند «$» درج کنیم. برای مثال، اگر بخواهیم مقدار متغییر PATH را ببینیم، از دستور «echo» استفاده کرده و در ادامه نام این متغیر را به همراه پیشوندی که ذکر شد می‌نویسیم.

لازم است این نکته را نیز بدانید که اگر سعی کنید به یک متغیر محیطی که تنظیم نشده دسترسی پیدا کنید، ترمینال به شما یک خط خالی را باز‌ می‌گردند و عملاً اتفاقی در آن رخ نمی‌دهد.

تنظیم کردن متغیرهای محیطی

حال که می‌دانید چطور می‌توانید متغیر‌های محیطی را چک کرده و مقادیر آنها را ببینید، لازم است نحوه‌ی تنظیم کردن آنها را نیز فرا بگیرید. برای تنظیم یک متغیر محیطی، تنها کاری که باید انجام دهید، تایپ نام آن متغیر، سپس گذاشتن یک علامت «=» و در نهایت ذکر مقدارش است. به مثال زیر توجه کنید:

توجه کنید که اگر یک متغیر محیطی موجود را تنظیم کنید، مقدار جدیدی که ذکر کرده‌اید جایگزین مقدار پیشین آن می‌شود. ضمناً، اگر متغیر محیطی وجود نداشته باشد، سیستم ابتدا آن را ایجاد کرده و سپس مقدار مورد نظرتان را به آن تخصیص می‌دهد.

Bash از دستوری با نام «export» هم پشتیبانی به عمل می‌آورد. این دستور یک متغیر را استخراج کرده و امکان به ارث برده شدن آن، توسط زیر‌-پراسس‌ها را میسر می‌سازد. شاید توضیح علمی این دستور آن هم به صورت متن قدری دشوار باشد بنابراین سعی می‌کنیم موضوع را با یک مثال باز کنیم.

مثلاً فرض کنید شما برنامه‌ای را در مسیر opt/app/bin/ نصب کرده‌اید، حال می‌خواهید این مسیر را نیز به متغیر PATH بیافزائید. به این منظور از دستور زیر استفاده می‌کنیم.

اکنون مسیر مورد نظر ما باید به متغیر PATH‌ اضافه شده باشد، برای کنترل کردن این موضوع می‌توانیم از دستوری که در ادامه آماده بهره بگیریم.

آنچه باید درباره رژیم غذایی کم کاری تیروئید بدانید

رژیم غذایی کم کاری تیروئید عبارت است از یک دستور غذایی سالم برای افرادی که به این عارضه مبتلا هستند. در این رژیم غذایی باید یک سری غذا مصرف شوند و از خوردن برخی دیگر از مواد غذایی به شدت پرهیز گردد.

کم کاری تیروئید شرایطی است که در آن بدن فرد، هورمون های تیروئید کافی تولید نمی کند. هورمون های تیروئید به کنترل رشد، ترمیم سلول ها و متابولیسم کمک می کنند. در نتیجه، افراد مبتلا به کم کاری تیروئید ممکن است نشانه هایی نظیر خستگی، ریزش مو، افزایش وزن، احساس سرما، و احساس ضعف و بسیاری از علائم دیگر را تجربه کنند.

کم کاری تیروئید 1 تا 2 درصد از افراد در سراسر جهان را تحت تاثیر قرار می دهد و احتمال ابتلا به آن در زنان، 10 برابر بیشتر از مردان است.

بخوانیدشاید

مرگ ۶۹ تن و امدادرسانی به بیش از ۳۷ هزار نفر در سیل/ آسیب‌دیدگی به ۲۰ هزار واحد مسکونی

تخریب ۶۰۰ کیلومتر راه روستایی و اتلاف ۶۰۰ راس دام عشایری در شهرستان بختگان

واکنش جماران به ادعای شهادت امام خمینی

مواد غذایی به تنهایی کم کاری تیروئید را درمان نمی کنند. با این حال، ترکیبی از مواد مغذی، رژیم غذایی کم کاری تیروئید و داروی مناسب می تواند به بازیابی عملکرد تیروئید و به حداقل رساندن علائم فرد کمک کند.

کدام مواد مغذی در رژیم غذایی کم کاری تیروئید مهم هستند؟

چندین ماده مغذی برای سلامت عملکرد تیروئید مهم هستند. این عناصر باید در این رژیم شما وجود داشته باشند.

ید یک ماده معدنی ضروری است که برای ساخت هورمون های تیروئید مورد نیاز است. بنابراین، افراد مبتلا به کمبود ید ممکن است در معرض خطر کم کاری تیروئید باشند. کمبود ید بسیار شایع است و تقریباً یک سوم جمعیت جهان را تحت تأثیر قرار می دهد. اگر کمبود ید دارید، نمک یددار را به وعده های غذایی خود اضافه کنید یا غذاهای غنی از ید مانند جلبک دریایی، ماهی، لبنیات و تخم مرغ بیشتر مصرف کنید.

مکمل های ید در رژیم غذایی کم کاری تیروئید، ضروری نیستند، زیرا می توانید مقدار زیادی ید از رژیم غذایی خود دریافت کنید. برخی از مطالعات همچنین نشان داده اند که دریافت بیش از حد این ماده معدنی ممکن است به غده تیروئید آسیب برساند.

2-سلنیوم

سلنیوم به “فعال کردن” هورمون های تیروئید کمک می کند تا بدن بتواند از آنها استفاده کند. این ماده معدنی ضروری همچنین دارای مزایای آنتی اکسیدانی است، به آنچه باید درباره باینری آپشن بدانید این معنی که ممکن است غده تیروئید را در برابر آسیب مولکول هایی به نام رادیکال های آزاد محافظت کند.

افزودن غذاهای غنی از سلنیوم به رژیم غذایی کم کاری تیروئید، یک راه عالی برای افزایش سطح سلنیوم است. این مواد شامل آجیل، ماهی تن، ساردین، تخم مرغ و حبوبات است.

با این حال، از مصرف مکمل سلنیوم خودداری کنید، مگر اینکه توسط یک متخصص توصیه شود. مکمل ها حاوی دوزهای زیاد از سلنیوم هستند پس ممکن است در مقادیر زیاد، سمی باشد.

3-فلز روی

مانند سلنیوم، روی به بدن کمک می کند تا هورمون های تیروئید را فعال کند. مطالعات نشان می‌دهند که روی ممکن است در تنظیم TSH به بدن کمک کند؛ هورمونی که به غده تیروئید دستور می دهد هورمون‌های تیروئید را آزاد کند. با این وجود، اگر کم کاری تیروئید دارید، سعی کنید بیشتر، غذاهای غنی از روی مانند صدف، گوشت گاو و مرغ در این رژیم مصرف کنید.

بهترین مواد غذایی در رژیم غذایی کم کاری تیروئید

تخم مرغ-گوشت بره-گوشت گاو-مرغ- تمام غذاهای دریایی- ماهی قزل آلا- ماهی تن- میگو- سبزیجات- میوه ها از جمله توت ها، موز، پرتقال، گوجه فرنگی- غلات و دانه های بدون گلوتن شامل برنج، گندم سیاه، کینوآ، دانه چیا و دانه کتان- تمام لبنیات از جمله شیر، پنیر، ماست- آب و سایر نوشیدنی های بدون کافئین

غذاهایی که باید در رژیم غذایی کم کاری تیروئید، اجتناب کنید

غذاهای فرآوری شده مانند هات آنچه باید درباره باینری آپشن بدانید داگ، کیک، کلوچه و غیره-مکمل ها -غذاهای مبتنی بر سویا مانند توفو، شیر سویا -برخی از میوه ها مانند هلو، گلابی و توت فرنگی- قهوه-چای سبز

هر آنچه درباره ی بروکر روبو فارکس باید بدانیم!

بروکرها در بازار فارکس نقش کلیدی را ایفا می‌کنند. هرکدام از بروکر ها بر اساس سرعت تراکنش‌ها، امنیت بروکر و تنوع در خدمات و … طرفداران خاص خود را دارند. در این مطلب قصد داریم تا به معرفی بروکر روبوفارکس بپردازیم تا افرادی که به دنبال بروکر مناسب هستند با آشنایی بیشتر بتوانند بهترین بروکر

بروکرها در بازار فارکس نقش کلیدی را ایفا می‌کنند. هرکدام از بروکر ها بر اساس سرعت تراکنش‌ها، امنیت بروکر و تنوع در خدمات و … طرفداران خاص خود را دارند. در این مطلب قصد داریم تا به معرفی بروکر روبوفارکس بپردازیم تا افرادی که به دنبال بروکر مناسب هستند با آشنایی بیشتر بتوانند بهترین بروکر فارکس را جهت معاملات خود در بازار فارکس انتخاب کنند.

معرفی بروکر روبو فارکس

بروکر روبو فارکس کارگزاری بین المللی است که توجه تعداد زیادی از معامله‌گران و سرمایه‌گذاران بازار فارکس را از سراسر دنیا به خود جلب نموده است. این بروکر در سال 2009 فعالیت خود را آغاز نموده است. دفتر مرکزی روبو فارکس در قبرس واقع شده است. در حال حاضر بروکر روبو فارکس بیش از یک میلیون کاربر دارد. معامله‌گران از بیش از 160 کشور جهان در این بروکر فعالیت می‌کنند. بروکر روبوفاکس به 12 زبان زنده دنیا از طریق چت زنده، تلفن و ایمیل خدمات پشتیبانی 24 ساعته ارائه می‌دهد.

کاربران بروکر روبو فارکس می‎توانند خبرهای اقتصادی که بر روی بازار های مالی موثر هستند را در این بروکر مشاهده نمایند. همچنین تحلیل‌های مختلف تحلیلگران در خصوص فرصت‌های سرمایه گذاری گوناگون در این بروکر در اختیار معامله‌گران و سرمایه‌گذاران قرار داده می‌شود.

برکر روبو فارکس 8 نوع دارایی و 8700 ابزار تجاری را در قالب بازارهای فارکس، سهام‌های شاخص، انرژی، بورس آمریکا، بورس کالا، فلزات گرانبها و کریپتوکارنسی‌ها در اختیار کاربران خود قرار می‌دهد. همچنین روبو فارکس دارای حساب فیوچرز جهت ترید سهام بورس لندن و بورس نیویورک می‌باشد.

هر چند سایت اصلی روبو فارکس در ایران فاقد دفتر است، اما به ایرانیان خدمات ارائه می کند و دارای پشتیبانی فارسی برای تریدرهای ایرانی است. تریدرهای ایرانی می‎توانند با استفاده از آموزش‌های روبو فارکس تریدهای خود را ارتقا داده و معاملات باکیفیتی ارائه دهند. در بروکر روبو فارکس امکان ثبت نام تریدرهای ایرانی فراهم شده است، تا با استفاده از حداقل واریزی بتوانند از انواع حساب‌های معاملاتی بهره ببرند.

بروکر روبو فارکس از زمان تاسیس خود هر روزه در حال بهبود خدمات خود و ارائه هر چه بهتر آنها با استفاده از فن آوریهای نوین می‌باشد.

اعتبار و رگوله روبو فارکس

شرکت روبو فارکس در سال 2009 تاسیس شده و در قبرس فعالیت خود را آغاز نمود. این شرکت توسط سازمان CySEC در قبرس و IFSC با شماره ی IFSC/60/271/TS/17 در بلیز رگوله شده است. بروکر روبوفارکس یکی از اعضای گروه A کمیسیون مالی ( سازمان بین المللی مسئول حل و فصل اختلافات صنعت خدمات مالی در بازار Forex) است. کاربران بروکر روبو فارکس تا سقف 20000 یورو از بیمه مالی برخوردار هستند و در صورت مواجهه با هر گونه مشکل می‎توانند این مقدار غرامت را دریافت کنند.

بروکر رو بوفارکس توسط شرکت Returns در برابر شکایت از کمپانی تا مبلغ میلیون یورو بیمه شده است. مواردی مانند حذف، ارور، غفلت، تقلب و سایر ریسک ها از مواردی است که تحت پوشش شرکت Returns قرار دارند.

این بروکر محافظت از موجودی منفی را به کاربران خود ارائه می کند، یعنی در شرایط بی ثباتی بازار مانده حساب مشتریان به حالت صفر تنظیم می‌شود و منفی نمی‌شود.در این بروکر با استفاده از احراز هویت دو مرحله ای از طریق اس ام اس و کدهای پشتیبانی از حساب‌های کاربران محافظت می‌شود.

روبو فارکس تا به امروز برنده ی بیش از 10 جایزه‌ی معتبر شده که توسط متخصصین معتبر صنعت مالی تایید شده اند.

از زمان فعالیت این بروکر تا به امروز گزارشی منفی در خصوص امنیت آن گزارش نشده است.

همه موارد اشاره شده در فوق دلایلی بر امنیت سرمایه و تجارت با روبو فارکس هستند.

حساب‌های معاملاتی روبو فارکس

بروکر روبو فارکس دارای چندین حساب معاملاتی است که عبارتند از:

1. حساب سنت: مناسب افراد تازه کار با مناسب سرمایه‌های کم
2. حساب استاندارد: مناسب معامله‌گران با تجربه
3. حساب ECN: مناسب معامله‌گران حرفه ای
4. حساب Prime: مناسب معامله‌گران حرفه ای

حساب Cent

در این نوع حساب بالانس و سود و زیان براساس سنت آمریکا نمایش داده می‌شود. (هر دلار آمریکا معادل 100 سنت است) حساب Cent مناسب معامله‌گران تازه وارد با سرمایه کم می‌باشد. حساب سنت از طریق پلتفرم‌های متاتریدر 4، متاتریدر 5 و وب تریدر در دسترس است.

حساب استاندارد

حساب استاندارد معروف‌ترین حساب تجاری ارائه شده توسط بروکر روبو فارکس است. این نوع از حساب به سرمایه کم (10 دلار آمریکا) نیاز دارد. از طریق همه پلتفرم‌های ارائه شده توسط بروکر روبوفارکس قابل دسترسی است. معامله‌گران با تجربه بهتر است از این حساب برای انجام معاملات خود استفاده کنند. معامله‌گران با استفاده از این حساب می‎توانند ابزارهای معاملاتی مانند فلزات، 36 نوع جفت ارز، کریپتوکارنسی‌ها و CFD ها ترید کنند.

حساب ECN

معامله 36 جفت ارز، فلزات، CFD ها و کریپتوکارنسی‌ها از طریق حساب ECN امکان‌پذیر است . حساب ECN مناسب افراد با تجربه است. حساب ECN از طریق همه پلتفرم‌های ارائه شده توسط بروکر روبو فارکس قابل دسترسی است.

حساب Prime

معامله‌گران حرفه‌ای که دارای سرمایه بالایی هستند، می‎توانند از این حساب برای انجام معاملات خود استفاده کنند. 28 جفت ارز، فلزات، CFD ها و کریپتوکارنسی‌ها از طریق پلتفرم‌های متاتریدر 4، وب تریدر و موبایل قابل معامله هستند.

کاربران تازه‌کار در این بروکر می‎توانند در ابتدا از حساب دمو استفاده نموده و بعد از تمرین و آموزش وارد دنیای فارکس شوند و معاملات واقعی را انجام دهند.

حساب اسلامی (بدون سوآپ) در روبو فارکس

در روبو فارکس افرادی که تمایل به استفاده از حساب‌های اسلامی دارند می‎توانند از حساب Pro و Pro Cent استفاده کنند. در این نوع حساب‌ها به جای بهره شبانه، کمیسیونی بر اساس حجم معاملات و جفت ارزهای معامله شده از معامله‌گر دریافت می‌شود.

واریز آنچه باید درباره باینری آپشن بدانید و برداشت وجه در روبو فارکس

در روبو فارکس، معامله‌گران می‎توانند از طریق بیش از 20 روش پرداخت، بدون کمیسیون، وجوه را واریز و یا برداشت کنند. معامله‌گران ایرانی می‎توانند از طریق زیر در حساب معاملاتی خود سپرده‌گذاری کنند:

• وبمانی
• پرفکت مانی
• بیت کوین
• پرداخت ریالی

تمامی سپرده ها بلافاصله به حساب معامله گر واریز می‌شود. هزینه های سپرده‌گذاری توسط روبوفارکس پرداخت می‌شود و برای سپرده‌گذاری هزینه‌ای از معامله‌گر دریافت نمی‌شود. در مورد کپیتال اکستند بخوانید.

در روبو فارکس همه برداشت‌ها حداکثر تا 24 ساعت پردازش می‌شود. برداشت‌ها از طریق زیر امکان پذیر است:

انواع پلتفرم‌های معاملاتی در روبو فارکس

پلتفرم‌های تجاری روبو فارکس عبارتند از:

1. متاتریدر 4
2. متاتریدر 5
3. پلتفرم cTrader
4. پلتفرم تحت وب R Trader

روبو فارکس دو پلتفرم پر طرفدار و معروف MetaTrader 4 (M14) و MetaTrader 5 (MT5) را برای تحلیل‌های بازارهای مالی در اختیار مشتریان خود قرار می‌دهد. علاوه بر این روبوفارکس پلتفرم cTrader را نیز برای استفاده مشتریان خود ارائه نموده است که طرفداران خاص خود را دارد. یکی دیگر از پلتفرم‌های معاملاتی روبوفارکس R Trader است که محیط کاربری جالبی دارد. R Trader تنها در پلتفرم تحت وب روبو فارکس در دسترس است و با موجودی 100 دلار فعال می‌شود.

دارایی های قابل معامله در روبو فارکس

بروکر روبو فارکس نمادهای متنوعی را برای معامله در اختیار کاربران خود قرار می‌دهد. انواع نمادها در این بروکر عبارتند از:

نحوه ثبت نام در روبو فارکس

1. برای ثبت نام ابتدا به سایت روبو فارکس بروید.
2. در پنجره باز شده اطلاعات مربوط به ایمیل و نام و نام خانوادگی و شماره تماس خود را به زبان لاتین وارد نمایید.
3. بعد از اینکه اطلاعات را وارد نمودید بر روی گزینه « Next Step» کلیک کنید.

تایید ایمیل

1. در ادامه ایمیلی حاوی اطلاعات ورود به حساب کاربری برایتان ارسال می‌شود.
2. به ایمیل خودرفته و ایمیل تایید را از اینباکس یا باکس اسپم باز کنید.
3. حساب کاربری خود را تایید کنید.

افتتاح حساب معاملاتی

1. بعد از اینکه در بروکر روبو فارکس ثبت نام نمودید بایستی در ادامه حساب معاملاتی مناسب را ایجاد کنید.
2. پلتفرم معاملاتی خود را براساس توضیحات ارائه شده انتخاب کنید.
3. در ادامه ارز پایه مناسب خود مثل دلار و لوریج مناسب را انتخاب کنید.
4. جهت دریافت پاداش 30 دلاری ثبت نام کد rthl را در قسمت Affiliate code وارد کنید.
5. کشور و شهر محل سکونت خود را وارد کنید.
6. کد پستی را وارد نموده و گزینه Confirm را کلیک کنید.
7. حال ایمیلی حاوی اطلاعات ثبت نام برایتان ارسال خواهد شد.

مرحله احراز هویت

در پنجره باز شده ایمیل خود را وارد کنید و گزینه (Send code) را کلیک کنید؛ تا ایمیل تایید برایتان ارسال شود.

حال دوباره به صندوق اینباکس یا اسپم خود در ایمیل ها بروید و آخرین ایمیل ارسال شده توسط روبو فارکس را باز نموده و کد دریافتی را کپی نموده و در پنجره personal information verification در قسمت Enter the confirmation code وارد کنید. در ادامه گزینه CONFIRM را جهت تایید ایمیل کلیک کنید.

بعد از تایید ایمیل در پایین صفحه قسمت ID/Passport Verification را کلیک کنید.

اطلاعات خواسته شده را با دقت تکمیل کنید.

تصویرکار ملی یا پاسپورت خود را بارگذاری کنید.

اطلاعات مربوط به محل سکونت خود را وارد نموده و برای تأیید آدرس، مدارک مورد نیاز را که شامل یکی از مدارک زیر است بارگذاری کنید.

• قبض آب، برق، گاز
• بیمه خودرو، سند خودرو، سند منزل
• صورتحساب بانکی یا دفترچه حساب بانکی که در آن آدرس ذکر شده باشد.
• اجاره نامه رسمی بارکد دار

بعد از بارگذاری مدارک روی گزینه Sendکلیک کنید تا مدارک به بروکر روبو فارکس ارسال شود. تا 2 روز کاری حساب شما وریفای خواهد شد و به محض تایید توسط بروکر، ایمیل تاییدیه‌ای برایتان ارسال خواهد شد. در مورد باینری آپشن بخوانید.

جمع بندی

بروکر روبو فارکس یکی از معتبرترین و با سابقه ترین بروکرهایی است که به تریدرهای ایرانی خدمات مختلف را ارائه می کند. به راحتی می‎توان در این بروکر ثبت نام نموده و حساب معاملاتی مناسب را افتتاح کرد. حتما در ابتدای کار از 30 دلار بونوس خوش آمدگویی روبوفارکس استفاده کنید. بروکر روبو فارکس با رفتار های حرفه‌ای خود در طی سالهای فعالیت خود توانسته است اعتماد تریدرهای ایرانی را جلب نماید تا معامله‌گران و سرمایه‌گذاران ایرانی بدون دغدغه و بدون هراس و شیطنت بر روی معاملات خود تمرکز کنند.

ترمینال لینوکس و آنچه برای شروع به کار با آن باید بدانید

این آموزش، از جمله آموزشهای ابتدایی به حساب می‌آید که به توضیح نحوه شروع کار با ابزار ترمینال – یا همان خط دستور – در لینوکس و اجرای فرامین توسط آن می‌پردازد. گفتنی است که اگر شما یک فرد مبتدی در زمینه‌ی کار با لینوکس محسوب می‌شوید، بهتر است شیوه‌ی استفاده از ترمینال را به خوبی فرا بگیرید، زیرا ابزار مذکور دراصل راهکار استاندارد جهت تعامل با سرورهای لینوکسی است؛ هر چند که کاربردهای مهم دیگری نیز برای آن وجود دارد.

معمولاً افراد در شروع، تصور می‌کنند استفاده از خط فرمان امری پیچیده و سخت است؛ ولی اگر مبانی را در این زمینه به درستی فرا بگیرید، بسیار سریع مهارت شما رشد خواهد کرد و به راحتی قادر آنچه باید درباره باینری آپشن بدانید خواهید بود با ترمینال کار کنید.

برای اینکه بیشترین استفاده را از آموزشی ببرید که در ادامه آمده، باید یک سرور لینوکس در دسترس داشته باشید و به آن متصل شوید. ضمناً لازم است یادآور شویم که این راهنما بر اساس اوبونتو ۱۴.۰۴ تنظیم شده، ولی از قواعد کلی پیروی می‌کند که در تمامی توزیع‌های لینوکس رعایت می‌شوند.

حال اجازه دهید بحث را با پرداختن به مبحث «شبیه‌ساز ترمینال» (Terminal Emulator) شروع کنیم.

شبیه‌ساز ترمینال

«شبیه‌ساز ترمینال»‌ برنامه‌ای است که به شما اجازه می‌دهد از این ابزار در یک محیط گرافیکی استفاده کنید. استفاده از شبیه‌ساز ترمینال، تقریباً یک ضرورت برای اکثر کاربران سرورهای لینوکسی است و در ادامه می‌توانید تعدادی از شبیه‌سازهای کاربردی‌تر برای سیستم‌عامل‌های گوناگون را مشاهده کنید:

• OS X: ترمینال(‌پیش‌فرض)، iTerm2
• ویندوز: PuTTY
• لینوکس: ترمینال، کنسول KDE و XTerm

هر شبیه‌ساز ترمینال مجموعه‌ای از قابلیت‌های مختص به خود را دارد، اما تمامی مواردی که در آنچه باید درباره باینری آپشن بدانید بالا ذکر شدند به شدت کارا هستند و استفاده از آنها نیز به سادگی امکان‌پذیر است.

«Shell»

در یک سیستم تحت لینوکس، «شِل» (Shell) یک رابط خط فرمان محسوب می‌شود که به ترجمه‌ی دستورات کاربر و فایل‌های اسکریپت می‌پردازد و در اصل از این طریق به سیستم‌عامل سرور می‌گوید که بر اساس دستورات دریافتی چه کاری را باید انجام دهد. چندین نوع شل وجود دارد که به صورت گسترده از آنها استفاده می‌شود و از جمله‌ی شاخص‌ترین موارد، می‌توان به (Bourne shell (sh و یا (C shell (csh اشاره کرد. هر شل فارغ از اینکه دستورات را چگونه ترجمه می‌کند، مجموعه قابلیت‌ها و البته پیچیدگی‌های خاص خودش را دارد، اما همگی آنها از ویژگی‌های یکسانی مثل دریافت ورودی‌ها و هدایت خروجی‌ها، امکان کار با متغیرها و… بهره‌مند هستند.

راهنمایی که در حال خواندن آن هستید بر مبنای «Bourne-Again shell» نوشته شده است، که عموماً از آن با نام «bash» یاد می‌شود و در اکثر توزیع‌های لینوکس مثل اوبونتو، CentOS و ردهت به عنوان شل پیش‌فرض ارائه می‌گردد.

Command Prompt

معمولاً وقتی برای نخستین بار به سرور لاگین می‌کنید به شما از طریق «پیغام روز» – اصطلاحاً «MOTD» – خوش‌آمد گفته می‌شود. این پیغام اطلاعات گوناگونی مانند نسخه و توزیع لینوکسی که در حال اجرا روی سرور هستند را در خود جای داده است. بعد از پیغام روز، به «command prompt» یا «shell prompt» هدایت می‌شوید و می‌توانید در آنجا دستورات موردنظر خود را صادر و اجرایشان کنید.

اطلاعاتی که در ابتدای command prompt ارائه می‌شوند، قابل سفارشی‌سازی توسط کاربر هستند. مثلاً‌ به صورت پیش‌فرض در صفحه‌ی خط دستور – یا همان command prompt – اوبونتو ۱۴.۰۴ چنین پیغامی را مشاهده می‌کنید:

حال اجازه دهید ساختار پیغام ابتدایی صفحه‌ی خط دستور را جز به جز مرور کنیم:

• sammy: به نام کاربری فردی اشاره دارد که مشغول استفاده از سرور است.
• webapp: نام سرور میزبان را ذکر می‌کند.
• ~: به دایرکتوری فعلی اشاره می‌کند؛ اگر بخواهیم موضوع را بشکافیم، باید بگوئیم در «bash» یا همان شل پیش‌فرض اوبونتو، این نشانه به معنای منتهی شدن خط دستور به دایرکتوری خانگی کاربری است، که مشغول استفاده از سرور است. مثلاً در دستور بالا اگر کاربر «sammy» باشد، علامت ~ به مسیر زیر اشاره می‌کند:

در یک مثال دیگر، چنانچه به عنوان کاربر «روت» (Root) به دایرکتوری var/log/ ورود کنید، پیغامی مشابه آنچه در زیر آمده است را در صفحه‌ی خط فرمان خواهید دید:

توجه کنید نشانه‌ی # در انتهای خط دستور بالا، مختص زمانی است که در نقش کاربر روت از سیستم استفاده می‌کنید. گفتنی است در لینوکس، کاربر روت، در اصل یک اَبَر کاربر به حساب می‌آید که بالاترین سطح دسترسی را دارد و می‌تواند از تمامی ابزارها و امکانات مدیریتی سرور بهره‌ی کامل را بگیرد و هر دستوری را پیاده و اجرایی کند.

اجرا کردن دستورات

می‌توانیم به دستوارت معینی نام یک فایل‌ اجرایی، مانند یک اسکریپت یا یک برنامه‌ی باینری را تخصیص دهیم و از این طریق نسبت به اجرا کردن آن اقدام کنیم. شایان ذکر است که تعداد زیادی از دستوارت استاندارد لینوکس و ابزارهای مرتبط به صورت پیش‌فرض توسط سیستم‌عامل نصب شده‌اند و به شما اجازه می‌دهند که به پیمایش در فایل سیستم پرداخته، پکیج‌های مختلف نرم‌افزاری را نصب کنید و یا در تنظیمات سیستم و همینطور اپلیکیشن‌ها تغییرات دلخواه را اعمال کنید.

به یک دستور در حال اجرا، «فرآیند» گفته می‌شود. البته کمتر متخصصی را مشاهده خواهید کرد که از عبارت «فرآیند» استفاده کند و اصطلاح «پراسس» (process) بسیار رایج‌تر است. برای توضیح بهتر موضوع، باید اینطور بگوئیم که وقتی دستور در پیش‌زمینه توسط کاربر صادر می‌شود، او می‌بایست منتظر بماند تا فرآیند مربوط به آن صورت پذیرفته و خاتمه یابد، با خاتمه یافتن فرآیند نتیجه‌ی حاصل در پنجره‌ی خط دستور نشان داده خواهد شد و در این نقطه فرد می‌تواند مجدداً یک دستور دیگر را صادر کند.

نکته‌ی بسیار مهم دیگری که حتماً باید آن را بدانید، این است که تقریباً در همه‌جای لینوکس بزرگ و کوچک بودن حروف اهمیت دارد؛ لذا در حین درج نام فایل‌ها، دایرکتوری‌ها، دستورات، آرگومان‌ها و… در ترمینال، همواره باید به این مسئله توجه داشته باشید. اگر دستوری را صادر کردید و آنطور که انتظار داشتید عمل نکرد، بد نیست کوچکی و بزرگی حروف اجزای مختلف آن را کنترل کنید؛ در بسیاری از مواقع همین اشتباه ناچیز باعث دردسرهای بزرگ می‌شود.

در ادامه با چند مثال ساده، اصول اولیه‌ای که برای صدور و اجرای دستورات باید بدانید را مرور خواهیم کرد.

فرمان‌های فاقد «آرگومان» یا «آپشن»

اگر قصد اجرای یک دستور بدون هیچ «آرگومان» (Arguments) و «آپشنی» (Options) را دارید، کافیست فقط خود آن دستور را به شکل صحیح تایپ کرده و دکمه‌ی Enter را فشار دهید. با اجرای دستور به این شیوه، پس از صدور آن و بر حسب نوع دستور، شاهد بازخوردهای متفاوتی خواهید بود. مثلاً‌ اگر دستور «cd» را بدون هیچ آرگومانی اجرا کنید، به دایرکتوری خانگی نام کاربری خود باز خواهید گشت. این دستور برای رفتن از دایرکتوری فعلی به دایرکتوری دیگر است؛ به معنای «Change Directory» بوده و در اصل آرگومان آن دایرکتوری می‌شود که می‌خواهید به آن سوئیچ کنید.

به همین شکل، اگر دستور «ls» را بدون هیچ آرگومانی اجرا کنید، فهرستی از فایل‌ها و فولدرهای دایرکتوری که در آن به سر می‌برید را مشاهده خواهید کرد. درج دستور «ip» بدون هیچ آرگومانی، به شما نحوه‌ی استفاده از این دستور را توضیح خواهد داد.

اکنون در ترمینال خود دستور ls را بدون هیچ آرگومانی و به شکلی که در زیر می‌بینید وارد کنید و نتیجه را بسنجید:

فرمان‌های دارای آرگومان

بسیاری از دستورات پذیرای آرگومان‌ها و پارامترهای گوناگون هستند، و این موارد می‌توانند بر عملکرد آنها اثرات مختلف و متفاوتی بگذارند. برای مثال، رایج‌ترین شیوه‌ی استفاده از دستور cd این است که به آن تنها یک آرگومان اختصاص دهید و همین آرگومان بیان می‌کند که به کدام دایرکتوری می‌خواهید بروید. به عنوان نمونه، چنانچه بخواهید با دستور مذکور به مسیر usr/bin/ بروید، باید آنچه در ادامه آمده را در ترمینال وارد نمایید.

در بالا، cd دستور اصلی محسوب می‌شود و usr/bin/ که در ادامه‌اش آمده آرگومانش است. اکنون اگر دقت کنید، می‌بینید دایرکتوری که در آن به سر می‌برید در پنجره‌ی ترمینال نیز به روز رسانی شده. ضمناً با استفاده از دستور ls می‌توانید فایل‌ها و دایرکتوری‌های موجود در این دایرکتوری را ببینید.

فرمان‌های دارای آپشن

اکثر فرمان‌ها دارای گزینه‌های جانبی یا اصطلاحاً «آپشن» هستند، که معمولاً با عناوین «flags» و «switches» شناخته می‌شوند. این آپشن‌ها عملکرد دستور را به شیوه‌های مختلفی اصلاح و ویرایش می‌کنند. ضمناً‌ بد نیست بدانید که آپشن‌ها در ادامه‌ی یک دستور می‌آیند و از طریق علامت «-» که در ابتدای آنها قرار می‌گیرد شناسایی می‌شوند؛ برای فعال کردن هر آپشن، معمولاً یک حرف به صورت کوچک یا بزرگ در دستور به شیوه‌ای که گفته شد درج می‌شود. لازم است بدانید که برخی از آپشن‌ها با علامت «–» شروع می‌شوند و با یک یا چند کاراکتر ادامه می‌یابند.

حال برای درک بهتر موضوع به یک مثال ساده می‌پردازیم؛ اجازه بدهید به سراغ دستور ls برویم، این دستور دارای چندین آپشن است که آنها را در پائین توضیح داده‌ایم.

• l-: یک «فهرست طولانی» (long list) شامل اطلاعاتی مانند مجوزهای سطح دسترسی، مالکیت، حجم فایل‌ها و تاریخ ایجادشان را در اختیار ما می‌گذارد.
• a-: فهرستی از تمامی فایل‌های دایرکتوری، حتی آنهایی که مخفی هستند را ارائه می‌کند.

برای استفاده از (flag) «فِلَگ» l- به همراه دستور ls، این دستور باید به صورتی که در زیر آمده در ترمینال وارد شود:

دقت کنید فهرستی که با دستور بالا در اختیار شما قرار می‌گیرد، شامل همان فایل‌هایی می‌شود که دستور ls برایتان لیست می‌کرد، اما تفاوت در اینجاست که اکنون جزئیات بیشتری را راجع به این فایل‌ها مشاهده می‌کنید.

همانطور که قبلاً هم اشاره کردیم، آپشن‌ها می‌توانند با همدیگر در یک گروه قرار گیرند. برای مثال اگر می‌خواهید از هر دو آپشن l- و a- به صورت همزمان استفاده کنید، دستور ls به شکل زیر تایپ خواهد شد:

توجه نمایید فهرستی که از دستور بالا به دست می‌آید، علاوه بر جزئیات بیشتر در مورد فایل‌ها، آن دسته از فایل‌هایی که نامشان با «.» و «..» شروع شده و مخفی هستند را نیز در خود لیست کرده.

فرمان‌های دارای آپشن و آرگومان

در هنگام اجرای یک دستور، آپشن‌ها و آرگومان‌ها می‌توانند با یکدیگر ترکیب شوند. برای مثال، با استفاده از دستور ls به شکل زیر، می‌توانید فارغ از اینکه در چه دایرکتوری به سر می‌برید محتوای دایرکتوری home/ را ببینید.

در خط بالا ls‌ دستور اصلی است، la- آپشن‌ها را شامل می‌شود و home/ آرگومانی است که می‌گوید فهرست باید از کدام دایرکتوری تهیه شود.

متغیرهای محیطی (Environment Variables)

«متغیرهای محیطی» (Environment Variables) مقادیر نام‌گذاری شده‌ای هستند که برای تغییر چگونگی اجرای فرمان‌ها و پراسس‌ها استفاده می‌شوند. وقتی برای اولین به یک سرور لاگین می‌کنید، چندین متغیر محیطی مطابق با «فایل‌های پیکربندی» (configuration files) به‌صورت پیش‌فرض تنظیم می‌شوند.

مشاهده تمام متغیرهای محیطی

برای مشاهده تمام متغیرهای محیطی که برای یک «terminal session» خاص تنظیم شده‌اند، دستور « env» را تایپ کنید.

این دستور خروجی‌های زیادی دارد، ولی در میان آنها PATH حائز اهمیت‌تر است.

متغیر محیطی PATH یک فهرست معین از دایرکتوری‌ها را شامل می‌شود و معین می‌کند ترمینال پس از صدور یک دستور در کجا باید به دنبال اسکریپت‌ها و برنامه‌های اجرایی باشد. برای مثال، دستور env در مسیر usr/bin/ واقع شده و می‌توانیم آن را بدون آدرس دهی اجرا کنیم، زیرا مسیر آن با آنچه در متغیر محیطی PATH وجود دارد یکی است.

مشاهده مقدار یک متغیر

برای مشاهده مقدار یک متغیر، می‌بایست نام آن را به همراه پیشوند «$» درج کنیم. برای مثال، اگر بخواهیم مقدار متغییر PATH را ببینیم، از دستور «echo» استفاده کرده و در ادامه نام این متغیر را به همراه پیشوندی که ذکر شد می‌نویسیم.

لازم است این نکته را نیز بدانید که اگر سعی کنید به یک متغیر محیطی که تنظیم نشده دسترسی پیدا کنید، ترمینال به شما یک خط خالی را باز‌ می‌گردند و عملاً اتفاقی در آن رخ نمی‌دهد.

تنظیم کردن متغیرهای محیطی

حال که می‌دانید چطور می‌توانید متغیر‌های محیطی را چک کرده و مقادیر آنها را ببینید، لازم است نحوه‌ی تنظیم کردن آنها را نیز فرا بگیرید. برای تنظیم یک متغیر محیطی، تنها کاری که باید انجام دهید، تایپ نام آن متغیر، سپس گذاشتن یک علامت «=» و در نهایت ذکر مقدارش است. به مثال زیر توجه کنید:

توجه کنید که اگر یک متغیر محیطی موجود را تنظیم کنید، مقدار جدیدی که ذکر کرده‌اید جایگزین مقدار پیشین آن می‌شود. ضمناً، اگر متغیر محیطی وجود نداشته باشد، سیستم ابتدا آن را ایجاد کرده و سپس مقدار مورد نظرتان را به آن تخصیص می‌دهد.

Bash از دستوری با نام «export» هم پشتیبانی به عمل می‌آورد. این دستور یک متغیر را استخراج کرده و امکان به ارث برده شدن آن، توسط زیر‌-پراسس‌ها را میسر می‌سازد. شاید توضیح علمی این دستور آن هم به صورت متن قدری دشوار باشد بنابراین سعی می‌کنیم موضوع را با یک مثال باز کنیم.

مثلاً فرض کنید شما برنامه‌ای را در مسیر opt/app/bin/ نصب کرده‌اید، حال می‌خواهید این مسیر را نیز به متغیر PATH بیافزائید. به این منظور از دستور زیر استفاده می‌کنیم.

اکنون مسیر مورد نظر ما باید به متغیر PATH‌ اضافه شده باشد، برای کنترل کردن این موضوع می‌توانیم از دستوری که در ادامه آماده بهره بگیریم.